“Dit werk geeft zo veel voldoening en zo veel energie. Mijn passie vasthouden gaat gewoon vanzelf. Ik hoef geen knop om te zetten. Zodra ik de kinderen zie denk ik: yes, leuk!” begint Mika Schwartz (22). “Zodra ik binnenkom noemen kinderen mijn naam. En de leeftijd waarop ze dat doen, wordt steeds jonger. Ouders vertellen me dat ik thuis ook ‘een ding’ ben. Terwijl ik dan niet eens voor de groep werk van dat kindje en we geen echt ‘momentje’ hebben gehad. Dat vind ik zo mooi.”
Anderhalf jaar geleden begon Mika bij het kinderdagverblijf van Sam&pluk. Dit nadat hij hier met veel plezier een jaar stage had gelopen. “Ik had het zo naar mijn zin. Toen deze baan me werd aangeboden, greep ik direct mijn kans.” Hij wordt uitgezwaaid als hij van buiten naar binnen loopt en gaat zitten op een witte, houten bank.
Werken met kinderen
Het mooiste van het vak als pedagogisch medewerker? Daar hoeft Mika geen seconde over na te denken. Het is “simpelweg het werken met kinderen”. “Ik heb altijd gezegd dat ik chef-kok wilde worden in Frankrijk maar toen ik na twee jaar werken in de horeca stopte, wist ik direct dat ik pedagogisch medewerker zou worden. Achteraf denk ik: waarom ben ik hier niet meteen mee begonnen?”
“De interactie met kinderen en de waardering die je van kinderen krijgt, is magisch.”
De reden?
“De interactie met kinderen en de waardering die je van kinderen krijgt, is magisch. Als de kinderen naar huis gaan, geven ze je een knuffel of een high five.” Mika merkt dat hij “echt geliefd is” bij de kinderen. “Niet eens alleen bij kinderen uit de groep waar ik voor sta, maar echt bij alle kinderen.” Hij kijkt ietwat verbaasd. “Met sommige kinderen heb ik niet eens een lolletje gehad of echt ‘een momentje’ gehad. Ik sta niet eens voor jouw groep, denk ik dan, dan heb ik buiten kennelijk zo veel indruk gemaakt. Dat blijft hangen. Of dat ze zien dat ik lol maak met één van hun vriendjes waar ze om kunnen lachen. Ik denk dat het zoiets moet zijn. Ik doe er alleen niks speciaals voor. Ik ben gewoon mezelf.”
Attractie van de dag
Ook collega’s komen aan het einde van een werkdag bij me met: “Je was wel het moment – of zelfs – de attractie van de dag.” “Soms heb ik geen idee hoe dat komt. Ik kan namelijk wel lekker gek doen met de kinderen maar dat doen mijn collega’s ook. Wel ben ik de enige man op de locatie. En ik merk dat ik mede daardoor anders overkom op kinderen.”
Wat ‘stoerder’ spelen
Mika denkt dat kinderen net wat meer mogen van hem qua stoeien en op onderzoek en avontuur uitgaan. “Ik zal ze niet direct afremmen als ze van een stoel of tafel willen springen. Laat ze maar ontdekken.” Hij lacht. “Wel binnen het redelijke natuurlijk. Verder zien kinderen mij misschien ook meer als speelmaatje. Ik ren graag buiten mee en ik fiets ook wel eens op een driewieler tussen de kinderen door.”
“Geef mij maar een dag”
Mika heeft altijd al iets gehad met kinderen. Toen hij op de basisschool in de pauzes mocht buitenspelen op het grote plein voor de bovenbouw, was hij geregeld te vinden op het kleine, omheinde pleintje voor de onderbouw. Verder paste Mika veel op op zijn buur- en overbuurmeisjes. “Ik vond het dan jammer dat zij naar bed moesten. Terwijl klasgenoten het dan leuk vonden een zak chips leeg te eten, televisie te kijken en een glas cola te drinken, dacht ik: jammer, ik heb alleen een boekje mogen voorlezen voor het slapengaan. Geef mij maar een dag. Laat mij maar met ze spelen.”
“Bij ieder plekje dat een kind had ging ik naar een collega om te laten zien dat ik er niks mee te maken had. Gelukkig ben ik twee, drie jaar van die onzekerheid af.”
Als man in de kinderopvang
Naast spelen en spelenderwijs kinderen laten leren, wil Mika bewijzen dat werken als man in de kinderopvang heel goed kan zijn. “Ik en een mannelijke inval-collega zijn echte magneten. Naast dat dat heel leuk is, heb ik dat ook wel eens spannend gevonden. Je hoort in het nieuws wel eens horrorverhalen over mannen in de kinderopvang. Ik schrik daar echt van. Zelf weet ik dat ik een kind nooit wat aan zou doen. Maar ik wil dat anderen dat ook weten. Bij ieder plekje dat een kind had ging ik naar een collega om te laten zien dat ik er niks mee te maken had. Gelukkig ben ik twee, drie jaar van die onzekerheid af. Collega’s en ouders zien en zeggen hoe goed ik met de kinderen omga.”
Nieuwe collega’s
Van nieuwe collega’s verwacht Mika dan ook dat ze goed met kinderen kunnen omgaan. Daarnaast is het volgens hem noodzakelijk “rust en geduld te hebben”. “Na twee keer knippen in je vingers staan kinderen niet naast elkaar in een rij.” Hij krijgt een grote grijns op zijn gezicht en vervolgt: “Dat maakt het boeiend en uitdagend werk, maar onderschat het niet. Het is echt anders dan een paar uur oppassen op je neefje of nichtje.” Mika lacht. “Als pedagogisch medewerker sta je voor een grote groep, met veel geluid en nog veel meer indrukken.”
Wil jij ook als pedagogisch medewerker aan de slag bij Sam&ko? Ga snel naar Vacatures of mail ons via afdelinghr@rastergroep.nl. We gaan graag met je in gesprek! Dit was het laatste interview in de reeks ‘Passie voor pedagogisch werk’.
